Peachblack: Dark Horse (EP; Stany Zjednoczone; 1 czerwca 2014)
Chłód i przestrzeń zawładnęły mną od pierwszych tonów tego albumu. Podobno muzyka Peachblack – duetu z Los Angeles – narodziła się z zimnego północnego wiatru; ponoć jest też ucieczką przed nieprzyjazną rzeczywistością, ową 2nd Star – alternatywną planetą, której poświęcił kiedyś utwór inny duet, Deine Lakaien…
Tęsknota, chłód, melancholia – wszystkie te rozkosze odnajdziemy na drugiej (oto pierwsza) epce Peachblack. To piękna muzyka, która łączy minimalizm cold wave z nieco bardziej tanecznymi, pulsującymi dźwiękami; to także doskonałe wcielenie „filozofii duetu” – na tej płycie głos żeński doskonale sekunduje męskiemu; to wreszcie urzekająca harmonia brzmień wyzwalająca wspomniane odczucie chłodnego bezmiaru.
Z czterech utworów nowego albumu Peachblack zadowoleni będą przede wszystkim zwolennicy syntezatorowego wintażu, aczkolwiek archaizacja nie wysuwa się na pierwszy plan tej muzyki, nie jest jej jedynym celem, hołdowaniem alternatywnej modzie (jak w przypadku niektórych nagrań duetu Roladex, czy płyt z kręgu retro wave). Kontekst lat osiemdziesiątych to raczej przyprawa, posmak tych brzmień, dobrany – dodajmy – z pełną stosownością.
Konteksty? Często powracam do minimalistycznych i eterycznych nagrań brytyjskiego duo Transfigure; w tej linii muzycznego chłodu – najbardziej poruszającej, bo stworzonej przez miłość – sytuują się również utwory Peachblack.
Chyba ten rodzaj nowej muzyki cenię najbardziej – chłodny, harmonijny i pełen dystansu.
Szymon Gołąb
Wave △ Press 