Wool-E Tapes – Wave △ Press

Whispering Sons: Endless Party (EP: Wool-E-Tapes; Belgia; 15 grudnia 2015)

Cień jest wzniosły, a jasność trywialna. W tym przekonaniu utwierdza nas muzyka belgijskiej grupy Whispering Sons, której nowa płyta ukazała się właśnie nakładem wytwórni Wool-E-Tapes. Już pierwszy album Belgów (czerwiec 2014) zasługiwał na uważne wysłuchanie, najnowsze zaś wydawnictwo Whispering Sons wypełnia muzyka, która jest po prostu wspaniała!

Pomimo, że tę płytę nagrało aż pięciu muzyków, to pozostaje ona w pełni minimalistyczna w brzmieniu i nastroju; obszerny skład instrumentalny sprawia natomiast, iż Endless Party urzeka kunsztem syntezy – co jest szczególnie słyszalne w gitarowych partiach utworów. Na tej płycie usłyszeć można jedne z najpiękniej brzmiących gitar w najnowszej historii post punka. Jeśli dodać do tego perfekcyjne opanowanie przez Belgów charakterystycznego dla gatunku „przeplotu” strunowego… Chyba nie znajduję lepszej jego wersji (oprócz dosadnych fraz Bat Nouveau). Obszerny skład zespołu ma także znaczenie w tych momentach albumu, gdzie do głosu dochodzą emocje wymagające potęgi wyrazu – a na Endless Party dzieje się tak nader często…

Tak – to jedyny (i warto to podkreślić) tegoroczny album powstały na styku nurtów post punk i cold wave, który łączy wzniosłość brzmienia z estetyką muzycznej oszczędności. Jak? Nie wiem – to magia. Wspaniały jest też wokal obdażonej silnym, ale eterycznym (czy wprost „gotyckim”) głosem Fenne Kuppens. W niektórych utworach (szczególnie w „Midlife” i wspaniałym „Time”) warstwa wokalna może nieco zbyt wyraźnie kojarzyć się ze stylem Larissy Iceglass z Lebanon Hanover, ale czy to źle?

Doskonała płyta! Faworyzuję utwory opowiadające o ciemności i przemijaniu – „Shadow”, „Time”, oraz „The Night”. Pozostałe trzy kompozycje również pozbawione są jakichkolwiek słabości.

Szymon Gołąb

Album w wersji fizycznej (kaseta magnetofonowa) do nabycia na stronie wytwórni Wool-E-Tapes w serwisie Bandcamp. Wersja cyfrowa dostępna na stronie zespołu.

Whispering Sons – Facebook

Whispering Sons – SoundCloud

Unidentified Man: Dissociative Identity (LP; Wool-E Tapes; Belgia; 17 października 2015)

Pamiętacie horror „Coś” (w oryginale „The Thing”; reżyseria John Carpenter; Stany Zjednoczone; rok 1982)? Od zawsze bałem się przedstawionego w nim świata i tego, jak arktyczny chłód łączy się tam z niepewnością każdego kroku. Nie jestem też odosobnionym przykładem widza, u którego sceny z tego filmu wywołują niemal paniczny strach, połączony jednak z nutą fascynacji. Te wszystkie organiczne przekształcenia, wielość form, wcielony w „coś” strach… Podobny w wyrazie jest debiutancki longplay Unidentified Man – jednoosobowego projektu minimal synth / cold wave z Belgii.

Niezidentyfikowany człowiek... Unidetified Man podczas koncertu (źródło: Facebook) — Niezidentyfikowany człowiek… Unidetified Man podczas koncertu (źródło: Facebook)

Odpowiedzialny za ten projekt Jurgen De Winter (świetne pseudo!) wydał już pod egidą Unidentified Man ośmioutworowy album Remedy For Melancholy (marzec 2014) zapisując się w pamięci słuchaczy muzyką zimną, minimalistyczną i bezkompromisową w powoływanym „klimacie”. W przypadku najnowszej płyty jest podobnie, ale… Znacznie obszerniej, bądź nawet (można odnieść takie wrażenie) zbyt obszernie. Dissociative Identity zawiera aż czternaście kompozycji, czyli prawie pięćdziesiąt minut ujednoliconej nastrojowo – ale nie aranżacyjnie – muzyki. Trzeba jednak wziąć pod uwagę jakość zamieszczonych tu brzmień, wtedy rozmiar przestanie budzić podejrzenie, a nawet stanie się formą prowokującą dość niezwykłą podróż… W rejony muzycznej Arktyki (dodajmy: nie ma na Dissociative Identity „wypełniaczy nastroju”, choć zdarzają się momenty nieco słabsze).

Dwa żywioły dominują we wnętrzu tej płyty: zimny, beznamiętny i rytmiczny automatyzm, podkreślony wokalem Jurgena (tak właśnie brzmi większość pomieszczonych na Dissociative Identity utworów), oraz instrumentalne syntezatorowe pasaże – równie chłodne i minimalistyczne w wyrazie (wśród nich można właśnie odnaleźć wspomniane słabsze momenty albumu). Elementami ubarwiającymi całość są zaś dwie kompozycje, w których swojego niezwykłego głosu użyczyła Kriistal Ann – nieco sentymentalna (a nawet parodystyczna) ballada „Baby Tonight”, oraz najlepszy fragment płyty – cudownie wzniosły, ciemny i fatalistyczny w nastroju cover klasycznej kompozycji Absolute Body Control, „Melting Away”. Tym utworem jestem bezgranicznie urzeczony.

Dissociative Identity jest więc próbą (miejscami nieco amorficzną) połączenia trzech sposobów interpretacji gatunku minimal synth nadającą mu zdecydowanie ciemny odcień. Album brzmi niczym „nieociosane” nagrania syntezatorowych pionierów z lat z początku osiemdziesiątych – i dzięki temu właśnie jest godny polecenia. Dziś tak już się nie gra, bądź też – dopiero zaczyna się tak grać.

Szymon Gołąb

Album w wersji cyfrowej do nabycia na stronie Unidentified Man w serwisie Bandcamp. Wersja fizyczna (kaseta magnetofonowa o limitowanym nakładzie stu egzemplarzy) ukaże się 17 października, przy okazji Record Store Day, i będzie dostępna za pośrednictwem strony wytwórni Wool-E Tapes.

Unidentified Man – Facebook

Unidentified Man – SoundCloud / SoundCloud (profil alternatywny)