Le Chocolat Noir: Dans Le Salon Des Refusés (LP; InClub Records; Chorwacja; 30 lipca 2016)
Rosło, pęczniało i stało się (sorry za mowę skojarzeń). Klubowa odmiana nurtu cold / minimal wave wreszcie wydała z siebie muzykę niepowtarzalną, w pełni własną i niemal boleśnie autentyczną. Tak. Właśnie ten autentyzm sprawia, że płytę Dans Le Salon Des Refusés można zestawić z głosem stylu i wrażliwości, jakim były na początku lat osiemdziesiątych nagrania Joy Division – a to wszystko bez silenia się na „tribute to”, bez wtórności i sztuczności. Posłuchajcie więc nowej piosenki Joy Division pod tytułem „Svijet”. Nie trzeba znać chorwackiego:
„Nie, to nie to”… „Stawiasz tezę”… „Przełączam na kołchoźnik z dupapolo”… „Po co dawać gryźć się muzyce”? Kto jednak powiedział, że bycie pogryzionym nie sprawia przyjemności? Oto „Black Waves”:
V/A: Wavecore 5 (kompilacja; Anywave; Francja; 13 czerwca 2016)
Pora na zwiastun piątego już zestawienia z serii Wavecore Compilations, która ukazuje się od 2013 roku nakładem paryskiej wytwórni Anywave. Kompilacje te wyróżniają się budowaniem nastroju przez zestawienie wykonawców znanych z debiutującymi oraz łączeniem brzmień charakterystycznych dla nowoczesnej odmiany cold wave (zazwyczaj w jej syntezatorowej odmianie) z awangardą. Wavecore Compilations to więc przedsięwzięcie mające odkrywać nową muzykę, jednocześnie interesująco ją prezentując. Zeszłoroczna edycja kompilacji była znakomita – a jak brzmi Wavecore 5 na kilka dni przed oficjalną premierą?
Dead: Voices (LP; Manic Depression Records; Francja; 7 maja 2016)
„I play dead” – śpiewała kiedyś Björk. Daleko najnowszej płycie francuskiego tria cold wave / goth gaze Dead do rejestrów powołanych przez Tańczącą w Ciemności, choć płyta Voices jest naprawdę dobra.
Na marginesie: zawsze ekscytowała mnie możliwość „grania śmierci” – tak w radiu, jak i na co dzień. Nie zawsze się to udaje, przegrywam z dupapolo i nacjonalistycznym rapem, bo chyba za bardzo lubię życie i jego barwy, a śmierć to ich przeciwieństwo, to zła siła. Jest też szara i monotonna – i tu trafiamy w sedno stylistyki longplay’a Voices. Szarość i monotonia (bez kontekstów zła oraz poronionych pomysłów muzycznych) paradoksalnie sprawiają, że od tej płyty nie można się „oderwać”.
Dead (fot. Jérôme Sevrette / źródło: Facebook)
Francuskie trio Dead (w składzie: Berne Evol – wokal, Brice Delourmel – gitara elektryczna, Bernard Marie – programowanie perkusji i syntezatory) zadebiutowało w 2012 roku świetną epką Transmissions (nomen omen) i ma w swojej dyskografii, oprócz najnowszego longplay’a, jeszcze jedną płytę EP (Verse z roku 2014) oraz remiks utworu „Show Me What You Got” z repertuaru Tying Tiffany. Posłuchajmy kompozycji „No Place For Us” z Transmissions (z pierwszej epki nowa płyta zaczerpnęła jeszcze „Human Light”):
Brzmi świetnie, może nieco zbyt a’la The Soft Moon (to chyba dziś norma) – jednak przestrzeń, chłód i zimnofalowa transowość tego nagrania potrafią zapaść w pamięć. To jeszcze znakomity i najdłuższy na krążku, „White Mice” (tylko, co tu robi ta rapująca Myszka Miki?):
Tę stylistykę uzupełniono we wnętrzu Voices o trzy utwory melorecytowane („Flowerbag”, „Sleeper” i „Voices”) – i chyba są to najsłabsze fragmenty tego dziwnego (w pozytywnym sensie) albumu. Śmierć to jednak monotonia – pamiętajmy o tym, nie tylko słuchając Voices, ale też chociażby polskiej „muzyki rozrywkowej”.
Dead na koncercie / śmierć na żywo (źródło: Facebook)
Album jest doskonale nagrany, z właściwą ekspozycją głębokiego męskiego wokalu, efektami budującymi muzyczną przestrzeń oraz wyrazistym pulsem automatycznej perkusji. Chcecie czegoś więcej? Może tylko bardziej konsekwentnego budowania nastroju. Faworyzuję, obok wspomnianego „killera” płyty „White Mice”, utwory: „Substance”, „Bad Lashes”, „Spit Dreams”, „No Place For Us” i „Human Light”.
Black Heart: All Is Lost (LP; Underwaves Records; Austria; 21 czerwca 2016)
Dziś pora na piękną muzykę – utwór „Stars Align” z płyty All Is Lost projektu Black Heart. Oficjalna premiera tego wydawnictwa przewidziana jest na drugą połowę czerwca. Kim jest Black Heart?
Black Heart – Corina Cinkl (źródło: materiały prasowe Black Heart)
To dobrze już znana fanom brzmień z pogranicza dark / cold wave Corina Cinkl, twórczyni znakomicie niegdyś przyjętego projektu Vile Oblique. Corina (autorka tekstów, piosenkarka, producentka muzyczna) współpracowała dotąd z wieloma uznanymi muzykami sceny zimnofalowej w Europie – jej głos można usłyszeć chociażby na płytach firmowanych przez: Ghost Actor, Oppenheimer MkII, Melanoboy, czy Black Egg… Najwyższa więc teraz pora na drugi jej własny projekt – Black Heart, którego debiutancki krążek ukaże się nakładem wytwórni również powołanej przez tę utalentowaną Austriaczkę, Underwaves Records.
Black Heart – All Is Lost (fotografia z wnętrza płyty / źródło: materiały prasowe Black Heart)
Na płycie znajdzie się osiem utworów, z czego trzy zostały udostępnione już w sieci. Kluczami do muzyki Black Heart są: wzniosłość, balladowość oraz zmysłowy nastrój – i ten ostatni walor szczególnie wyróżnia najnowsze kompozycje Coriny na tle pozostałych współczesnych dokonań sceny cold wave; wyróżnia na tyle, że z albumu będą zadowoleni wszyscy miłośnicy pięknego kobiecego głosu połączonego z elektronicznym (i nader lirycznym) brzmieniem. Kolejność utworów na płycie jest następująca:
„Follow”
„Black Heart”
„Shadows”
„All Is Lost”
„Mirrors”
„Blind”
„To Her”
„Stars Align”
To właśnie kody albumu, utworu „Stars Align”, wysłuchamy teraz – na miesiąc przed premierą.
The Living Gods Of Haiti: Run Back To Never (EP; Francja / Wielka Brytania; październik 2015)
Płyta z 2015 roku? Tak, „let’s go living in the past” – tym bardziej, że w celu poznania nagrań duetu The Living Gods Of Haiti naprawdę warto spojrzeć wstecz. Zawarty w ich muzyce element magiczny (czy wręcz mistyczny) sprawia, że owo spojrzenie w przeszłość będzie zarazem widzeniem przyszłości – 13 maja bowiem ukazać ma się nowy album tej interesującej formacji, zatytułowany Killing Lotus. Oto jego zwiastun:
Pięknie, prawda? Tęsknię do takich brzmień: fuzji eteryczności, subtelnej elektroniki i natchnienia rodem z nagrań Cocteau Twins czy Dead Can Dance (wy natomiast tęsknicie do ich radiowego miejsca, audycji Tryton, która powróci niebawem, ale… w afrykańskim eterze). Eteryczność, natchnienie, mistycyzm – to podstawowe żywioły muzyki The Living Gods Of Haiti.
Duetu nie tworzą muzycy debiutujący dopiero na scenie – Marca Collina znamy z legendarnej już (i przez niektórych uważanej za najlepszą obecnie w interpretacji brzmień new wave) grupy – nomen omen – Nouvelle Vague, zaś Rebekah Dobbins (głos The Living Gods Of Haiti) to utalentowana wokalistka, twórczyni sztuk wizualnych i poetka. Zaśpiewała na płycie 3 (NV3) Nouvelle Vague wesołą piosenkę „Ca Plane Pour Moi”. Jest pół-Angielką, pół-Syryjką – i stąd urocze orientalizmy w muzyce duetu.
Rebekah Dobbins (fot. Marii Andre / źródło: Facebook)
The Living Gods Of Haiti subtelnie dozują słuchaczom rozkosze swoich nagrań. Run Back To Never jest czteroutworową epką (na nowej płycie znajdzie się zaś pięć kompozycji), dwukrotnie – na początku i w finale – opracowującą temat „The Hunt, The Harvest, The Sea”. Co urzeka na tej płycie?
Rebekah Dobbins (źródło: Facebook)
Swoboda w poruszaniu się w różnorodnych rejestrach nastroju. Choć wszystkie z pomieszczonych na krążku utworów łączy eteryczne piękno, to są one całkowicie różne, a linie melodii przebiegają tu od trip-hopowej elektroniki „The Hunt, The Harvest, The Sea”, przez subtelne natchnienie ballady „A Winter in Summer”, po orientalną rytmiczność (bliską chociażby solowym dokonaniom Lisy Gerrard) w utworze „Father”.
Czasem warto „żyć przeszłością”. Warto też czekać na nowe nagrania The Living Gods Of Haiti.
Wave △ Press 