Rue Oberkampf: Christophe-Philippe (LP / CD / Digital; Young & Cold Records; Niemcy; 4 października 2019)
Już jest – pierwszy longplay Rue Oberkampf. Płyta wciągająca słuchacza różnorodnością brzmienia, którą niemieckim muzykom udało się wywieść praktycznie z jednego stylu: EBM – i to jak najbardziej w ujęciu „old school”. Czytaj dalej „PRZECIWIEŃSTWA / Rue Oberkampf: Christophe-Philippe”
Stranger Things 2: Schwefelgelb, FOQL; afterparty: VTSS, Ożóg, KATZ (Chmury; Warszawa; 07.07.2017)
Piątkowa noc 7 lipca w warszawskich Chmurach to wydarzenie muzyczne, które kontynuowało serię znakomitych koncertów sezonu wiosenno-letniego w tym miejscu. Można zbudować takie zestawienie: Mueran Humanos (7 kwietnia) – QUAL (19 maja) – Ritual Howls (8 czerwca) – Schwefelgelb (7 lipca); każdy z tych koncertów był przemyślanie skomponowanym spotkaniem z odmienną stylistyką w obrębie jednego gatunku, nowoczesnej wersji cold wave. Tym razem warszawska publiczność mogła zasmakować w najbardziej „technicznym” odcieniu zimnej fali, a to za sprawą drugiego już występu duetu Schwefelgelb w Chmurach. Najpierw jednak…
Czytaj dalej „PO KONCERTACH / Schwefelgelb, FOQL w Chmurach”
Inhalt: Part Time Punks Sessions (LP; Cleopatra Records; Stany Zjednoczone; 14 kwietnia 2017)
Minimalizm, brutalizm, przebojowa melodyjność – tęsknię za brzmieniami „starej szkoły” EBM spod znaku Deutsch Amerikanische Freundschaft. Różni się ona od obecnej dyskotekowej formuły tego gatunku i naprawdę niewielu muzyków potrafi dziś w pełni nowocześnie wrócić do tej właśnie stylistyki. Wśród tych nielicznych znajduje się Aga Wilk i oczywiście Inhalt.
Czytaj dalej „D.A.F. / Inhalt: Part Time Punks Sessions”
Casuistry: Cimmerian Gloom (LP; Stany Zjednoczone; 1 lipca 2016)
Obrazek z pamięci pod tę muzykę: wejście Macieja Zembatego z butelką „aqua piorunata” w ręku na imprezę dla młodzieży. Ciemność, ścisk, tłum, taniec w ciasnym zadymionym mieszkaniu. Z głośników Nirvana (nigdy nie wiedziałem o co chodzi w ich muzyce) – Zembaty podkręca głośność i rażony nagłym prądem nieświadomości ląduje na wznak na podłodze. Wokół niego, uśmiechniętego, wciąż tańczą ludzie. „Tak się słucha Nirvany” – powiedział potem. Tak też słucha się Casuistry. Spróbujcie:
https://soundcloud.com/casuistry-nadir/cimmerian-gloom
Metal Disco: Fetish Club Anthems (EP; Werkstatt Recordings; Grecja; 15 grudnia 2015)
To ta płyta powinna być ścieżką dźwiękową nowej odsłony filmowego cyklu „Star Wars” (którego zresztą nigdy nie byłem do końca admiratorem)… Metal Disco tworzy wizję muzyki przyszłości mocno zakorzenioną w syntezatorowej tradycji, z jaką w pełni koresponduje „kosmiczna” oprawa wydawnictw tego projektu. O ileż lepiej to brzmi, o ile głębsze pokłady mrocznej nieświadości przywołuje, niż silące się na techniczny minimalizm orkiestrowe popisy ilustrujące „The Force Awakens”… Dobrze, może nie rozumiem muzycznej istoty rzeczy spod znaku „Gwiezdnych Wojen”, ale… Czy muzykę powinno się rozumieć, czy też – po prostu – odczuwać?
Fetish Club Anthems to druga płyta Metal Disco, projektu firmowanego przez „cyborga muzyki elektronicznej” (zwykły człowiek nie mógłby nagrać i wydać tylu płyt), Toxic Razora. Obok najnowszej epki (dwieście trzydziestej piątej pozycji w katalogu założonej przez wspomnianego artystę wytwórni Werkstatt Recordings) Metal Disco ma w dyskografii jeszcze jedną, debiutancką płytę – wydany w sierpniu tego roku krążek Unearthly vices. Jak i co gra Metal Disco?
Zgodnie z nazwą – mocną w wyrazie muzykę elektroniczną o wyeksponowanych walorach tanecznych i charakterystycznie „siermiężnym” brzmieniu (efekt używania wyłącznie analogowych syntezatorów). Ta stylistyka spodoba się na pewno zwolennikom brzmień spod znaku „oldschool EBM”, a’la Lost Image. Pierwszym planem obu albumów jest także współgrający z muzyką męski wokal – idealnie mroczny i zimny. Czego chcieć więcej? Niczego – może poza nieco większą różnorodnością muzycznej „narracji”.
Na pierwszym krążku jest o to trudno, zaś nowa płyta rozwiązuje problem perfekcyjnie – pojawiają się tu liczne remiksy nagrane przez muzyków zarówno „debiutujących”, jak i już uznanych na scenie cold / minimal wave i post punk: Schonwald, Unidentified Man i Glass Dancer. Proporcje albumu obejmują cztery autorskie kompozycje i aż siedem remiksów o zróżnicowanej stylistyce – dzięki czemu nie ma tu miejsca na nudę i monotonię.
Na Fetish Club Anthems faworyzuję wszystkie utwory autorstwa Metal Disco, oraz niemal wszystkie remiksy (z wyjątkiem kompozycji „kite” w interpretacji Vestron Vulture). Niedługo Sylwester – sięgnijcie po tę płytę.
Szymon Gołąb
Album w wersji fizycznej (płyta CD i kaseta magnetofonowa), oraz cyfrowej do nabycia na stronie wytwórni Werkstatt Recordings w serwisie Bandcamp.
Blog na WordPress.com. Autor motywu: Anders Noren.
