PRZED PREMIERĄ / Neon Romance: Midnight Stories

Neon Romance: Midnight Stories (LP; Polska, 1 marca 2014)

Czekam na tę płytę z utęsknieniem! Polska scena cold / minimal / synth wave, choć rozproszona, jest stosunkowo bogata i różnorodna: Fuka Lata, SLPWK, Belgrado, Wieże Fabryk, Studio Glanz, Hyoscyamus Niger, Alles – w tymże pierwszym rzędzie odnajduję też cudownie urzekający synth pop Neon Romance. Już dozowane w sieci nagrania pozwalają na odczucie, że w tej muzyce nie ma elementów przypadkowych, nastrój budowany jest konsekwentnie w wytrawnym postromantycznym stylu, którego podstawowym wyróżnikiem jest twórcze rozwinięcie estetyki syntezatorowych brzmień z lat osiemdziesiątych. Zresztą, sami muzycy w podobny sposób określają swoją twórczość:

„Gdyby istniał wehikuł czasu członkowie zespołu Neon Romance najchętniej cofnęliby się o trzydzieści lat. Do czasów, kiedy ludzie pisali listy, słuchali long play, oglądali kasety vhs i pili wina na prywatkach. Neon Romance to electropopowe trio rozdarte pomiędzy kiczowatym chłodem lat 80-tych, a tęsknotą za emocjami w bezdusznym świecie XXI wieku. Dwóch facetów na syntezatorach i dziewczyna na wokalu, w akompaniamencie bębnów, pędzącego basu i melodii, które nie zawsze są wesołe. Zespół powstał wiosną 2012 roku z inicjatywy dwójki przyjaciół, a zarazem zupełnych przeciwieństw – Michała Kapuścińskiego i Bartka Salamona zafascynowanych szeroko pojętą stylistyką tamtej dekady. Kilka miesięcy później dołączyła do nich Marika Tomczyk dokładając do tworzonych przez nich dźwięków subtelny wokal. Dla męskiej części grupy nie jest to pierwsze spotkanie z muzyką – wcześniej grywali w lokalnych składach punk-rockowych oraz organizowali ’80-sowe imprezy taneczne pod nazwą Awaynights. 1 marca w katowickim klubie Klawiatura zagrają swój pierwszy koncert, któremu towarzyszyć będzie premiera debiutanckiego albumu formacji „Midnight Stories”. Na płycie znalazło się jedenaście utworów, głównie do tańca, ale zostało też miejsce na mroczną balladę. Wszyscy zainteresowani mogą odsłuchać w sieci zarówno trailera, jak i numerów promujących krążek. Jest to zupełnie nowa propozycja, nie tylko na lokalnej scenie muzycznej. Mocne nawiązanie do stylistyki lat 80-tych, widoczne w każdej płaszczyźnie – od doboru instrumentów oddających brzmienie tamtych czasów po starannie dopracowany image zespołu. Wszyscy, którzy tęsknią za tamtymi czasami, powinni sprawdzić, co Neon Romance ma do zaprezentowania. W ten chłodny, marcowy wieczór, szarość miasta rozświetli błysk neonu, romantycznego neonu i każdy będzie mógł poczuć się jak bohater jednej nocy… We can be heroes just for one day”…

Nim jednak odbędzie się katowickie „release party”, wybranych utworów z płyty Midnight Stories będzie można wysłuchać w najbliższej audycji Transmission / Transmisja w RadioJAZZ.fm – w środę, 19 lutego, godz. 21 – 22.

Cieszę się na spotkanie z tą muzyką!

Szymon Gołąb

Neon Romance – Facebook

Neon Romance – Soundcloud

Midnight Stories Release Party – wydarzenie / Facebook

14 lutego 2014 0

„POST ROMANTIC” / Oppenheimer Mk II: The Presence of the Abnormal

Oppenheimer Mk II: The Presence of the Abnormal (LP; Klanggalerie; Wielka Brytania; 2013)

Andy Oppenhaimer / wokal, teksty; Mahk Rumbae / instrumenty elektroniczne; Corina Cinkl / wokal (utwory Adrenaline Rush, My Girl Friday)

„The Presence of the Abnormal” – wydany w zeszłym roku, debiutancki album brytyjskiego duetu – to najbardziej udany powrót do brzmień z lat osiemdziesiątych, jaki ostatnio słyszałem. „Powrót”, to jednak zbyt mało pojemne określenie dla tej wspaniałej muzyki, która w żaden sposób nie jest wtórna, czy groteskowa w odniesieniach do stylu sprzed trzydziestu lat…

Tak – New Romantic. To bezpośredni kontekst dla tej płyty. Chwytliwa melodyjność i swoista natchniona melancholia tekstów podążają w stronę estetyki wyznaczonej niegdyś nagraniami White Door, New Order, Visage, czy – w nieco bardziej ascetycznej i wyważonej postaci – Oppenheimer Analysis (nomen omen projektu powołanego niegdyś przez Andy’ego Oppenheimera). Dwanaście kompozycji na płycie to istota współczesnej odmiany gatunku; to równowaga nastroju dotykającego niemal wszystkich odcieni muzycznego romantyzmu – od pełnej natchnienia taneczności (utwór I Wish I Never Said I Love You), przez niemal ironiczny dystans do obranej estetyki (fraza „yeah, yeah, yeah!” w My Girl Friday), po najwyższy poziom odczuwania (w cudownej wprost i nieporównywalnej w nastrojowości balladzie On Brighton Pier).

Powrót nowego romantyzmu muzyki elektronicznej jest faktem. Oppenheimer Mk II stanowi zaś awangardę nurtu – stojąc obok dokonań Roladex, KuBo, czy Empathy Test. Post Romantic – bo tak (czyniąc ukłon w stronę duetu Alles) można określić powstający gatunek – to muzyka tęsknoty i głębi uczuć; muzyka sprawdzająca się w różnych warunkach prezentacji i przystępna dla różnorodnych odbiorców. Grupa Oppenheimer Mk II znana jest już polskiej publiczności z występów podczas zeszłorocznej edycji Wrocław Industrial Festival; zaś w niedługim czasie stanie się rozpoznawalna także dla bywalców klubów muzycznych. Jakość, porywająca energia i wzrastająca niemal z dnia na dzień popularność brzmień postromantycznych – jest obecnie fenomenem, którego nie powinien ignorować nikt, kto „muzykę rozrywkową” traktuje w sposób poważny i respektujący jej rozwojowość.

Czas „tłustego beatu” / „umc, umc” się skończył.

Szymon Gołąb

Oppenheimer Mk II – Bandcamp

Oppenheimer Mk II – Facebook

11 lutego 2014 0

„BEKSIŃSCY. PORTRET PODWÓJNY” / Seans w Transmission / Transmisji

Magdalena Grzebałkowska: „Beksińscy. Portret podwójny”; Wydawnictwo Znak; Kraków 2014.

„Na moją samotność nie ma rady i trzeba ją zaakceptować”… Tak rozpoczyna się jeden z rozdziałów tej niezwykłej opowieści biograficznej. Dla każdego, kto głęboko doznaje dźwięków muzyki, twórczość radiowa Tomasza Beksińskiego jest wyznacznikiem wrażliwości, która stała się odrębną estetyką. Podobnie – ten, komu bliska jest fascynacja wizjonerstwem i metafizycznym tonem w sztuce obrazu, nie może pominąć znaczenia obrazów Zdzisława Beksińskiego.

Na recenzję jeszcze za wcześnie – książka ukaże się 20 lutego nakładem krakowskiego Znaku; jednak już teraz ma moją rekomendację, jako tekst rzetelny i piękny – z należytą wnikliwością i szacunkiem traktujący fenomen dzieła Beksińskich. Jest to także praca nader nastrojowa; tak, iż pokusiłem się o podkreślenie tego jej waloru w seansie radiowym. Fragmentom tekstu towarzyszy tu muzyka z kręgów coldwave i synthpop – istniejąca w świadomości rodzimego słuchacza właśnie dzięki audycjom Tomasza Beksińskiego.

Seans odbył się w audycji Transmission / Transmisja emitowanej w RadioJAZZ.fm. Za przedpremierowe udostępnienie książki dziękuję Wydawnictwu Znak oraz stronie Tomasz Beksinski – Tribute (TBT).

Szymon Gołąb

6 lutego 2014 0

SYNTH – WINTAŻ / Roladex: Anthems For The Micro-Age

Roladex: Anthem For The Micro-Age (LP; Medical Records; Stany Zjednoczone; premiera na płycie winylowej: 13 lutego 2014)

Tyler Jacobsen, Elyssa Dianne / wokale, instrumenty elektroniczne

Interesujący album. Szczególnie dla wszystkich, którzy mimo znakomitej kondycji współczesnego synthu, wciąż tęsknią za muzyką Moskwa TV, Alexandra Robotnicka, Play, czy Body 11… Zresztą, reedycje płyt dwóch ostatnich wykonawców znajdują się w katalogu Medical Records – wytwórni, która wydała również debiutancki longplay amerykańskiego duetu Roladex.

„Anthem For The Micro-Age” to nie tylko świetny debiut, ale przede wszystkim doskonałe wskrzeszenie nastroju muzycznego minimalizmu lat osiemdziesiątych. Rytmiczne kompozycje, równowaga nastroju, emocjonalizm, chłód i taneczność – na tej płycie znaleźć można to wszystko. Dziesięć kompozycji wypełnionych w większości żeńskim (i bardzo dobrym) wokalem, oraz brzmieniem analogowych syntezatorów utrzymuje słuchacza w odpowiednim napięciu i nie nuży. To istotne – na tej płycie nie ma ani odrobiny rozwlekłej sztuczności, przerysowania, zaś stylizacja na estetykę sprzed prawie trzydziestu lat jest właściwie zdynamizowana, a przez to tworzy świeżą w odbiorze, interesującą propozycję.

Ta płyta stanie się wkrótce pozycją klasyczną – zawiera bowiem w sobie wszystkie wyznaczniki głosu, który dziś jest w muzyce bardzo ważny i stale pożądany.

Szymon Gołąb

Roladex – Facebook

30 stycznia 2014 0

COŚ AMBITNIEJSZEGO… / Gold & Youth: Beyond Wilderness

Gold & Youth: „Beyond Wilderness” (LP; Arts & Crafts; Kanada; maj 2013)

Gold & Youth / Matthew Lyall; Murray Mckenzie; Jeff Mitchelmore; Louise Burns

Za nami kolejny rok – przyszedł czas podsumowań, także tych muzycznych. Według mnie warto docenić debiutancki album kanadyjskiego kwartetu Gold & Youth.

Płyta „Beyond Wilderness” miała swoją premierę w maju i wyszła spod skrzydeł bardzo dobrej kanadyjskiej wytwórni Arts & Crafts (wydającej chociażby: Trust, Royksopp, Bloc Party, czy Feist).Jeśli chodzi o materiał zawarty na krążku, owszem można mieć wrażenie: „to już było… Nic nowego”… Jednak biorąc pod uwagę zalewającą mnie zewsząd muzyczną „papkę”, nad którą pieje z zachwytu liczne grono dziennikarzy, czyniąc w ten sposób ze słabej muzyki „wielkie odkrycie”; wolę pobyć trochę dłużej muzycznym archeologiem, poszukać głębiej i znaleźć coś przyjemnego – lecz ambitniejszego zarazem.

Na debiutanckim krążku Gold & Youth znajduje się jedenaście kompozycji w klimatach popowo – elektronicznych, trafimy tu na utwory dobre, przyjemne, „do posłuchania” („Little Wild Love”, „Palm Villas”, „Come To Admire”),na utwory świetne, niosące ze sobą już emocje i brzmienie większego kalibru („Young Blood”, „City of Quartz”, „Cut Lip”) i wreszcie na prawdziwe killery („Time To Kill”, „Jewel”). Wszystko to idealnie się ze sobą przeplata, dając bardzo pozytywny efekt końcowy. Na albumie usłyszymy bardzo trafnie dobrane do danych kompozycji wokale – całkiem ciekawy, trochę zimny głos męski, oraz subtelny, ciepły głos żeński.

Z Kanady wywodzi się wielu bardzo dobrych artystów: Trust, Crystal Castles, Austra, Parallels, Grimes… Powoli można dodawać do tej listy Gold & Youth; stać ich na wiele, mają duży potencjał. Z ciekawością czekam na kolejną płytę.

Karolina Lampe / Sister Karo Wildflower