Captive: Black Leather Glove (LP; Cønjuntø Vacíø; Stany Zjednoczone; 10 marca 2015)
Ta płyta ucieszy każdego, kto docenia współczesne oddźwięki stylistyki zapoczątkowanej przez The Cure – ale nie tylko. Formacji Captive udało się osiągnąć brzmieniową symbiozę pomiędzy gitarową odmianą post punka, oraz elektronicznym żywiołem minimal wave. Co to oznacza w praktyce? Po prostu świetną, silnie zrytmizowaną i chłodną w wyrazie muzykę.
Captive to teksański kwartet, który oprócz najnowszego longplay’a ma w swojej dyskografii wydane na początku 2014 roku pięcioutworowe demo, którego otwierający motyw zatytułowany jest właśnie „Black Leather Glove”. Przez ten czas muzyka Amerykanów nabrała „szlifu” i dojrzałości – zespół zrezygnował chociażby z inkrustowania swoich wydawnictw dalekimi od stylistycznej spójności remiksami. Na debiutanckim albumie (wydanym przez hiszpański label Cønjuntø Vacíø w formie kasety o limitowanym nakładzie osiemdziesięciu egzemplarzy) usłyszymy muzykę niemal doskonale nawiązującą do „kjurowej” estetyki zimnej fali lat osiemdziesiątych.
Black Leather Glove to dziesięć spójnych nastrojowo kompozycji, wśród których zwraca uwagę ekspozycja charakterystycznie hałaśliwego brzmienia gitar elektrycznych (zgodnie z wyznacznikiem ulubionego przez zespół stylu noise), skontrapunktowanego automatycznym rytmem perkusji o wielu ciekawych odcieniach, oraz nawiązujący do stylistyki The Cure wokal. Dodajmy, że nawiązanie to – równie wyraziste, jak w przypadku innej amerykańskiej formacji, Underpass – nie jest wadą albumu, jego składnikiem wtórnym i odtwórczym. Nieco zrezygnowana, dekadencka, ale zarazem nieporównywalnie romatyczna maniera wokalna Roberta Smitha jest po prostu na tyle trwała i inspirująca, że częste obecnie do niej nawiązywanie można traktować jako element progresywny chłodnego nurtu „gotyckiej” muzyki. Zwróćmy uwagę, iż współczesne interpretacje „kjurowej” estetyki znacząco różnią się od siebie; ta zaś, którą proponuje Captive jest najwyższej próby.
Najbardziej jednak zachwyca na tej płycie niemal naturalna i niewymuszona symbioza gitary i synthu. Brzmienia syntezatorowe pojawiają się w utworze „Exaltations”, aby z pełną wyrazistością powrócić w wygłosowych kompozycjach „Coming Home” (w której dodatkowo usłyszymy świetny duet z żeńskim wokalem) i „Endless Lust” – arcydziele wspomnianej symbiozy, wzbogaconym wokalizą w stylu – tym razem – Andy’ego Sex Ganga.
Szymon Gołąb
Wave △ Press 
Skomentuj