ANATOMIA ŻAŁOBY / Mueran Humanos: Hospital Lullabies

Mueran Humanos: Hospital Lullabies (LP, digital; Cinema Paradiso; Argentyna – Niemcy; 5 lipca 2019)

Najnowszy, trzeci długogrający album w dyskografii pochodzącego z Argentyny duetu Mueran Humanos to wydawnictwo szczególne. Coraz rzadziej bowiem muzyka, tak jak ta płyta właśnie, ma odwagę dotykać trudnych rzeczy ludzkiego życia – coraz częściej natomiast jest jedynie rozrywką do poganiania festiwalowej publiczności. Co jednak wcale nie oznacza, że Argentyńczycy nie potrafią porwać słuchaczy do tańca – jest to jednak taniec śmierci.

Sam już tytuł wydawnictwa jest dość przewrotny: Hospital Lullabies, czyli ‚szpitalne kołysanki’. To właśnie szpital jest przestrzenią, w której jakże często realizuje się scenariusz, który można rozpisać na sekwencje: to tylko „rutynowe badania”, „za kilka dni będzie po wszystkim” (zaiste, będzie!), „rokowania są dobre” oraz „zabieg się udał”, po czym: „pacjent jest w fazie umierania”, a w końcu: „nic nie można było zrobić, pacjent sam pracował na to całe życie” (wypowiedziane często nawet bez rutynowego „przykro nam”). Każdy szpital to „góra cierpienia”, Golgota, czyli „miejsce zwane czaszką” – niezależnie od tego, jak bardzo nowoczesna cywilizacja chce utrzymać ten temat w sferze tabu. „Szpitalne kołysanki” są więc opowieścią o śmierci i tym, co dotyka człowieka bezpośrednio po niej – żałobie.

Mueran Humanos (fot. Macario Ortega) — Mueran Humanos (fot. Macario Ortega / źródło: Facebook))

Ten niełatwy temat udało się argentyńskiemu duetowi rozpisać na „język” muzyki spod znaku kontrastowego połączenia gatunków: minimal wave, post punk i cold wave. Oto dwie wybrane próby tego „języka” – utwory „Los Problemas del Futuro / Problems of The Future” i „Detrás de Una Flor / Behind a Flower”:

We wnętrzu Hospital Lullabies znaleźć można siedem kompozycji spojonych nie tylko tematem, ale także warstwą wizualną. Równolegle do premiery albumu zaprezentowany został osobliwy film w reżyserii Carmen Burguess, członkini duetu. Przeszło czterdziestominutowy obraz to niejako kompilacja wideoklipów do poszczególnych utworów, unaoczniająca jeszcze dosadniej ich sens. Przejmująca, spojona motywem krwawej ofiary, opowieść o żałobie wyraża się tu za pomocą obrazów-tematów:

Posąg / Ofiara
Grób / Cierpienie
Koszmar / Żałoba
Samotność / Smutek
Zniknięcie / Brak (groteskowa śmierć życia emocjonalnego człowieka w żałobie)
Znikomość / Czas / Wiara
Bezsensowne trwanie / „Vita Minima”

Te siedem sekwencji odpowiada siedmiu utworom na płycie. Warto też dodać, że temat wiary i religii (katolickiej) pojawia się we wnętrzu Hospital Lullabies z całą powagą – to nie ten moment odczuwania i nie ten krąg kulturowy, w których drwi się z rzeczywistości nadprzyrodzonej. W żałobnej rozpaczy często jednak bluźni się przeciw Bogu, jednocześnie zwracając się do Niego o ratunek – także tę dualię uchwycono tu znakomicie.