Robodrum: Elektro Mafia (LP / Digital; Detriti Records; Polska; 14 maja 2020)
W niemieckiej wytwórni Detriti Records (znanej chociażby z rozpropagowania Molchat Doma) ukazał się właśnie najnowszy krążek szczecińskiego projektu electro / minimal synth, Robodrum. Album zatytułowany jest znacząco – Elektro Mafia. Czy Robodrum to więc dziecko mafii?
W sekcji „informacje” na facebookowej stronie projektu Robodrum obszernie napisano o klubowym rodowodzie jego muzyki. Tu uwaga: wszelcy producenci muzyczni, didżeje, właściciele klubów, „bukerzy” to okropnie odstręczające, „ekskluzywne” środowisko (z wyjątkami, oczywiście), funkcjonujące właśnie na podobieństwo mafii. Uciekałem od niego gdzie pieprz rośnie (do Peru), żeby z przyjemnością słuchać nowej muzyki i prezentować ją w radiu. Bardzo dobrze się złożyło, że realna groźba choroby koronawirusowej poskromiła to towarzystwo wzajemnej adoracji. Ludzie ci zagłuszają sobą muzykę do tego stopnia, że każda wzmianka o „klubowym” rodowodzie określonego artysty natychmiast zniechęca mnie do słuchania jego nagrań. Trudno – pod tym względem jestem jak Tomasz Beksiński w latach dziewięćdziesiątych – niedzisiejszy. Chciałbym, żeby ten swoisty komunizm („kolektyw” to jedno z ulubionych określeń funkcjonujących w tym środowisku) już się skończył i nastał – zgodnie z proroctwem Scandroida – rok 2518. Jest dopiero rok 2020, a symptomy końca są już wyraźnie odczuwalne. Na płycie Elektro Mafia znalazł się utwór, który zgrabnie podsumował mój resentyment. Odnalazłem siebie w tym nagraniu. To „Anihilacja”:
Robotyczna antropologia jest mi bliska, ponadto też lubię słuchać muzyki niejako „na surowo”, bez prefiguracji oraz brania pod uwagę opinii modnych recenzentów z wielkonakładowych gazet małpujących „niezależność”. Elektro Mafia Robodruma to płyta na tyle dobra, że można słuchać jej właśnie w ten sposób, bez „brania poprawek” na to, kto jest kim w swoiście mafijnym środowisku oraz z kim, gdzie i przed kim grał. Mamy tu więc do czynienia nie tylko z anihilacją, ale także z niemal doskonałym wyizolowaniem. Wyizolowaniem? Szkoda, że nie do końca. Oto utwór tytułowy i element manifestu zawarty na tym krążku – „Elektro Mafia”:
„Polska elektro mafia” nieco za bardzo posługuje się w tym nagraniu patentami ruskiej elektro mafii spod znaku Lesnikov-16 chociażby. Nie przeszkadza mi to. Zbój to zbój. Kijem bejsbolowym najnowszej płyty Robodruma jest fenomenalna synteza dźwięku, dotykająca – podobnie jak w przypadku koncertowych eksperymentów Supernova 1006 – także warstwy wokalnej utworów.
Synteza ta użyta jest tu w sposób prawdziwie „zbójecki”, nie liczący się z utartymi konwencjami rodzimej sceny electro. Artysta sięgnął więc tym albumem (nieporównywalnie ciekawszym od poprzednich nagrań) po rejestry awangardy. Dotąd trzeba było uciekać do Peru (albo do Niemiec), żeby podobnie grać. Surowe, zimne, odczłowieczone, zautomatyzowane piękno. Moja córka też jest robotem.
Ze stylu, w jakim gra na Elektro Mafii Robodrum wynika pewna monotonia, która tutaj nie jest wadą, a świadomym zabiegiem jeszcze bardziej podkreślającym abslotną dehumanizację proponowanych przez artystę brzmień. Nie byłoby to możliwe bez bardzo dobrej realizacji dźwiękowej płyty. Podobnie jak w najlepszych nowych realizacjach minimal wave minimalizm brzmienia idzie tu w parze z bogactwem wrażeń odsłuchowych. Świat Robodruma może stać się wszystkim, kiedy tylko poświęcisz mu uwagę. To wszystko. „Fabryka” na koniec.
Album dostępny w wersji cyfrowej na stronie wytwórni Detriti Records w serwisie Bandcamp. Preorder wersji fizycznej (winyl 12″) możliwy za pośrednictwem oficjalnego sklepu internetowego tego wydawcy.
Wave △ Press 
Skomentuj